Barwy druku. offset arkuszowy. Lakiery część 1.
1 Jan 1970 13:06

Sorry, this entry is only available in Polish. For the sake of viewer convenience, the content is shown below in the alternative language. You may click the link to switch the active language.

Stale rosnące wymagania klientów dotyczące atrakcyjności wyglądu i funkcjonalności produktów poligraficznych powodują, że większość druków jest następnie uszlachetniana. Najczęściej stosuje się do tego celu metodę lakierowania powierzchni lub laminowanie folią.

Paleta dostępnych na rynku lakierów stale się powiększa, a producenci udoskonalają swoje produkty nie tylko w zakresie właściwości ich stosowania, ale także atrakcyjności i różnorodności efektów wizualnych, jakie zapewniają.

Rozwój w zakresie technologii lakierowania i powszechna dostępność możliwości technicznych spowodowały, że proces lakierowania odbywa się niemal w każdej drukarni.

Głównym zadaniem lakierowania druków jest przede wszystkim:

– zabezpieczenie ich przed czynnikami mechanicznymi (ścieranie, zadrapania, zarysowania),

– uatrakcyjnienie efektu wizualnego (połysk, matowość, efekt perłowy, metaliczność),

– zapewnienie dalszej prawidłowej obróbki.

W druku offsetowym arkuszowym stosuje się trzy główne grupy lakierów:

– lakiery dyspersyjne wodne,

– lakiery olejowe,

– lakiery utrwalane promieniowaniem ultrafioletowym.

Wybór odpowiedniego rodzaju lakieru zależy przede wszystkim od oczekiwań wobec właściwości gotowych druków. Każdy z lakierów gwarantuje uzyskanie innych efektów i odporności, posiada swoiste wady i zalety, a także wymaga innej metody aplikacji.

Lakiery dyspersyjne na bazie wody

Do uszlachetniania powierzchni druków najczęściej stosuje się lakiery dyspersyjne. Umożliwiają one nadanie powierzchni druków różnorodnych efektów, zarówno wizualnych, jak i funkcjonalnych.

W ostatnich latach znacznie wzrosły popularność stosowania 

tego typu lakierów, a także spektrum ich zastosowań. Wcześniej 

lakierowaniem zajmowały się wyspecjalizowane lakiernie, natomiast rosnąca ilość maszyn z zespołami lakierującymi spowodowała, że dziś uszlachetnianie druków odbywa się najczęściej bezpośrednio na maszynie drukującej w linii.

Wymagania jakościowe dotyczące lakierów odnoszą się zarówno do ich właściwości, warunków aplikowania, jak i charakterystyki utrwalonej warstewki.

Od lakierów dyspersyjnych w stanie płynnym przed drukowaniem oczekuje się:

– lepkości dostosowanej do warunków aplikacji,

– stabilności właściwości podczas całego procesu lakierowania,

– korzystnej charakterystyki rozcieńczania wodą,

– niskiego napięcia powierzchniowego,

– wysokiej zawartości ciał stałych.

Skład lakierów dyspersyjnych

Najważniejsze składniki recepturowe lakierów dyspersyjnych:

– woda,

– dyspersje polimerowe,

– hydrozole,

– dyspersje wosków,

– środki poprawiające tworzenie się trwałej powłoki,

– środki sieciujące,

– substancje odpieniające, konserwujące i inne środki pomocnicze.

Wady i zalety lakierów dyspersyjnych

Lakiery dyspersyjne posiadają wiele zalet, które niemal całkowicie przewyższają ich wady.

Zalety lakierów dyspersyjnych:

– szybkie tworzenie i schnięcie warstwy lakieru,

– wysoka gładkość i elastyczność tworzonej powłoki,

– odporność warstwy lakieru na zarysowania, zadrapania i ścieranie,

– bardzo dobre efekty połysku lub matu, również w drukowaniu mokro na mokro,

– możliwość lakierowania z dużą prędkością,

– duża odporność na sklejanie w warunkach stosu,

– możliwość drukowania na wysokie stosy przy lakierowaniu mokro na mokro,

– ograniczenie konieczności proszkowania,

– brak zrywania powierzchni podłoża lub jego zabarwiania,

– bezwonność, brak negatywnego wpływu na smak i zapach produktów w przypadku druku opakowań żywności,

– doskonały efekt połysku w przypadku stosowania lakierów metalicznych i perłowych,

– brak zjawisk żółknięcia kontaktowego i żółknięcia druków,

– rozcieńczalność i zmywalność wodą,

– szeroki zakres zastosowań, w tym wiele specjalnych.

Wady lakierów dyspersyjnych:

– konieczność stosowania farb odpornych na alkalia (wyjątek stanowi triadowa magenta),

– możliwość negatywnego wpływu na stabilność wymiarową podłoży o niskiej gramaturze (poniżej 90 g/m2),

– utrudniona kontrola przenoszonej ilości lakieru,

– konieczność stosowania płyt fotopolimerowych,

– trudność usunięcia zaschniętej warstwy lakieru.  cdn.

Ewa Rajnsz

Artykuł sponsorowany