Stale rosnące wymagania klientów dotyczące atrakcyjności wyglądu i funkcjonalności produktów poligraficznych powodują, że większość druków jest następnie uszlachetniana. Najczęściej stosuje się do tego celu metodę lakierowania powierzchni lub laminowanie folią.
Lakiery metaliczne standardowe cd.
Metoda 2: W pierwszym zespole nanosi się lakier metaliczny, a następnie w drugim zespole nadrukowuje się zwykły lakier dyspersyjny. Taka kolejność nadawania pozwala na uzyskanie doskonałej odporności na ścieranie gotowych druków.
Parametry obu lakierów można dobrać w zależności od rodzaju zadrukowywanego podłoża, aby zapewnić dobrą charakterystykę zachowania w stosie.
Podczas drukowania należy zwrócić uwagę na tendencję do odkładania się pigmentów metalicznych na płycie polimerowej.
Z praktyki wynika, że najkorzystniejsze jest stosowanie pierwszej metody lakierowania. Uzyskiwana w ten sposób odporność na ścieranie jest wystarczająca, choć w przypadku szczególnych wymagań dotyczących odporności na ścieranie lepiej jest stosować metodę drugą lub zastosować do lakieru specjalne, odporne na ścieranie spoiwo.
Zbyt duży docisk podczas lakierowania może powodować wyciskanie lakieru na krawędziach płyty. Powoduje to dublowanie krawędzi lub zabijanie drobnych elementów druku, dlatego też docisk powinien być ustawiony minimalnie.
Lepkość lakieru metalicznego powinna wynosić 40-60 s (mierzona kubkiem wypływowym o średnicy dyszy 4 mm).
Do farby można dokładać stopniowo do ok. 5% wody, co pozwala na utrzymanie stałej lepkości przez ok. 16 godzin.
W przypadku drukowania bardzo drobnych elementów lakier można rozcieńczyć wodą.
Lakiery metaliczne charakteryzują się dobrą przenikalnością dla ługu. Jest to ważny parametr w przypadku drukowania etykiet na opakowania zwrotne. Nie są one jednak odporne na ług, ponieważ wodne spoiwo całkowicie przechodzi do roztworu i obciąża go miedzią i cynkiem.
Natomiast pigmenty aluminiowe całkowicie się w nim rozpuszczają.
Tylko pigmenty kolorowe używane do podbarwiania farb na bazie aluminium są odporne na ług, a co za tym idzie całkowicie nierozpuszczalne. Jednak z powodu bardzo drobnej budowy cząsteczek wykazują tendencję do barwienia roztworu ługowego na żółty kolor.
Oddziaływanie wilgoci lub innych krytycznych substancji na lakiery metaliczne może prowadzić do reakcji chemicznych, które negatywnie wpływają na połysk. Lakiery
posiadają relatywnie niską odporność na wodę i alkohol, a niektóre substancje alkaliczne mogą wchodzić w reakcje z aluminiowymi pigmentami. Także kleje stosowane do etykiet mogą migrować i reagować z mosiądzem, a substancje kwaśne oraz gazy mogą je nawet całkowicie niszczyć.
Z tego powodu przed drukowaniem należy przetestować lakier pod kątem odporności na różne możliwe reagenty. Tylko w ten sposób można zagwarantować bezpieczeństwo produkcji.
Nie zaleca się uszlachetniania powierzchni pokrytych lakierem metalicznym lakierami utrwalanymi promieniowaniem ultrafioletowym z powodu niedostatecznej przyczepności do siebie obu warstw i odporności na zadrapania.
Odporność na zgrzewanie na gorąco, podatność na uszlachetnianie folią i odporność na wysokie temperatury należy wcześniej sprawdzić w warunkach praktycznych.
Pojedyncze komponenty, a także gotowe lakiery należy bezwzględnie chronić przed mrozem.
Ważnym aspektem stosowania dyspersyjnych lakierów metalicznych jest ich utylizacja. Ze względu na zawartość cząstek miedzi woda zastosowana do zmywania powinna podlegać specjalnej utylizacji. Przy większych ilościach wody pochodzącej z mycia maszyny zasadne jest zastosowanie urządzenia destylacyjnego. Używa się wtedy specjalnego zmywacza, który krąży w obiegu zamkniętym. Resztki pozostałe po destylacji, czyli około 20% można utylizować razem z resztkami farb offsetowych.
Woda ze zmywania i resztki lakierów na bazie aluminium nie zawierają metali ciężkich.
Resztek farb srebrnych nie można przechowywać w szczelnie zamkniętych pojemnikach, ponieważ może dochodzić do tworzenia się wodoru.
Lakiery metaliczne specjalne
Za pomocą lakierów na bazie szlifu mosiężnego i mielonego aluminium można osiągnąć bardzo dobre efekty metaliczne. Jednak istnieją lakiery, które zapewniają efekty jeszcze doskonalsze.
Do ich produkcji stosowane są pigmenty z aluminium, ale w formie bardzo cienkich płatków o ekstremalnie wysokim połysku. Uzyskuje się je przez napylanie aluminium na folię, a następnie oddzielanie w formie bardzo płaskich i cienkich cząstek. Niezwykle cienkie płatki pigmentów powodują szybsze ułożenie płasko-równoległe do warstwy farby. Pozwala to dodatkowo osiągać znakomite efekty kryjące lakieru.
Wytwarzanie pigmentów w formie ekstremalnie cienkich płatków jest pracochłonne i kosztowne, dlatego gotowe lakiery są bardzo drogie.
Lakiery srebrne można podbarwiać specjalnymi koncentratami barwnymi, co pozwala na osiąganie wielu odcieni złota.
Lakier powinno się aplikować na uprzednio naniesioną warstwę lakieru dyspersyjnego. Oba lakiery wiążą się ze sobą zapewniając dobrą odporność na ścieranie gotowych druków. Efekt połysku metalicznego nie jest w tym wypadku redukowany przez warstwę kolejnego lakieru. Tak jak przy lakierach metalicznych standardowych w trakcie drukowania należy stosować niski docisk, a lakier stale mieszać.
Lakiery na bazie płatków aluminium nie posiadają wystarczającej odporności na alkalia, a pigmenty, z powodu ich ekstremalnie drobnej budowy, mogą być wymywane przez roztwór myjący i w konsekwencji go zabarwiać. cdn.
Ewa Rajnsz
Artykuł sponsorowany
Alfa-Print Sp. z o.o.
ul. Świętokrzyska 14A
00-050 Warszawa
