Barwy druku. Offset arkuszowy Lakiery – część 6.
1 Jan 1970 11:49

Sorry, this entry is only available in Polski. For the sake of viewer convenience, the content is shown below in the alternative language. You may click the link to switch the active language.

Stale rosnące wymagania klientów dotyczące atrakcyjności wyglądu i funkcjonalności produktów poligraficznych powodują, że większość druków jest następnie uszlachetniana. Najczęściej stosuje się do tego celu metodę lakierowania powierzchni lub laminowanie folią.

Metody aplikowania lakieru dyspersyjnego. Metody nanoszenia lakieru na podłoże można zasadniczo podzielić na pośrednie i bezpośrednie. 

Różnica polega na tym, że w metodzie pośredniej lakier jest przenoszony z płyty drukowej na obciąg i dopiero potem na podłoże drukowe. 

W metodzie bezpośredniej natomiast podawanie lakieru następuje bezpośrednio z wałka nadającego na obciąg cylindra formowego. 

W obu metodach lakierowania możliwe jest lakierowanie wybiórcze.

Lakierowanie z systemów pośrednich. W systemie lakierowania pośredniego droga przekazywania lakieru na podłoże jest stosunkowo długa. Lakier przechodzi bowiem przez cylinder formowy, a stosowane w tym przypadku lakiery muszą mieć opóźniony czas schnięcia, aby zapobiegać przedwczesnemu ich zasychaniu i kleistości warstwy.

Aplikowanie lakieru z zespołu farbowego maszyny nie jest korzystne ze względu na możliwość nanoszenia niewielkich jego ilości. Poza tym kłopotliwe jest mycie zespołu farbowego po procesie lakierowania.

W przypadku lakierowania z kałamarza wodnego wskazane jest stosowanie osobnego kompletu wałków wodnych. Wałki należy dokładnie wyregulować, aby zagwarantować równomierne nakładanie lakieru. 

Jeśli lakier dyspersyjny ma być stosowany z maszyny, w której możliwe jest przerobienie zespołu zwilżającego na lakierujący, to zaleca się wymianę wałka zwilżającego na wałek do nanoszenia lakieru o twardości ok. 45° Shore. Kałamarz wodny należy wymienić na kałamarz lakierniczy.

Prawidłowe nanoszenie powinno być takie, aby przy patrzeniu na polakierowaną powierzchnię pod kątem było widać gładką, zamkniętą warstwę bez pogrubionych brzegów. Tendencja do pogrubiania brzegów lakieru przy tylnej krawędzi arkusza pojawia się przy nanoszeniu zbyt dużej ilości lakieru i może powodować sklejanie arkuszy w stosie. 

Wskazane jest wycinanie podkładów pod obciągiem na format lakierowanej powierzchni. 

Jeśli arkusz nie wypełnia całej szerokości maszyny, to zalecane jest umieszczenie odpowiednich rolek zgarniających lub rakli na duktorze. Zapobiega to gromadzeniu się lub zasychaniu lakieru na wałkach, formie drukowej lub gumowym obciągu.

Podczas drukowania należy szczególnie starannie kontrolować miejsca, w których nie następuje odbiór lakieru, głównie przy krawędziach płyt. Jeżeli w tych miejscach zaczyna gromadzić się lakier, to należy go zmywać, zapobiegając w ten sposób jego zasychaniu.

W czasie lakierowania należy unikać dłuższych postojów, w przeciwnym razie należy obciąg i płytę umyć wodą. Do zmywania zaschniętego lakieru z różnych części maszyny należy stosować odpowiednie zmywacze.

Pośrednia metoda lakierowania posiada pewne wady:

– nadawanie niewielkich ilości lakieru na podłoże,

– przenoszenie nieregularnej warstwy lakieru,

– odbijanie na warstwie lakieru struktury obciągu wałka nadającego,

– pryskanie lakieru z przybieracza,

– konieczność ręcznego dolewania lakieru.

Lakierowanie z systemów bezpośrednich. W systemach bezpośrednich warstwa lakieru przenoszona jest bezpośrednio z wałka nadającego na cylinder formowy z obciągiem gumowym lub kliszą fotopolimerową, a następnie na podłoże. 

Droga przekazywania lakieru przez wałki jest stosunkowo krótka, dlatego też można stosować lakiery szybko schnące. 

Zaleca się stosowanie kompresyjnych, niezbyt miękkich obciągów gumowych. System lakierowania jest mniej skomplikowany niż pośredni, ponieważ regulacja dotyczy mniejszej ilości wałków.

Szczególną zaletą lakierowania bezpośredniego jest możliwość nadawania dużych ilości lakieru, także metodą mokro na mokro. Producenci lakierów mogą dostosować prędkość schnięcia w sposób pozwalający na kompensowanie ich zwiększonej ilości. Zalecane jest stosowanie wspomagania schnięcia w postaci promienników podczerwieni lub nadmuchu ciepłego powietrza.cdn.

Ewa Rajnsz

Artykuł sponsorowany